دریک شب سیاه،همانسان که مرگ است

قلب دربه درو  مات من شکست

سرگشته و برهنه وبی خانمان  چوباد

رمید قلب من از سینه فتاد

زارو علیل و کور

بر روی قطعه سنگی سپیدی که انطرف، دربیکران دور

افتاده بود،ساکت و خاموش،روی گور

گوری کج و عبوس و تک افتاده و نزار

در سایه ی سکوت زری پیرو سوگوار

بی تاب وناتوان و پریشان و بی قرار،برسرزدم، گریستم ازدست روزگار

گفتم که ای تورا بخدا،سایبان پیر بامن بگو که خفته دراین گور مرگ بار؟

کز درد تلخ مرگ وی،این قلب اشکبار

خودرادرین شب تنها و تار کشت؟پیر خمیده پشت؟

جانم به لب رسید بگو این قبر کیست؟

یک قطره خون چکید یه دامانم از درخت

چون جرعه ای شراب غم از دیدگان مست

فریاد برکشید:که ای مرد تیره بخت

برسرسنگ سخت گور نوشته هرچه هست

برنگ سخت گور از بیکران دور باجوهر سرشک

دستی نوشته بود ارامگاه عشق... .